Είμαι ένας Αμερικανός γιατρός που πήγε στη Γάζα. Αυτό που είδα δεν ήταν πόλεμος - ήταν αφανισμός.

Στα τέλη Ιανουαρίου, έφυγα από το σπίτι μου στη Βιρτζίνια, όπου εργάζομαι ως πλαστικός και επανορθωτικός χειρουργός και εντάχθηκα σε μια ομάδα γιατρών και νοσοκόμων που ταξίδευαν στην Αίγυπτο με την ομάδα ανθρωπιστικής βοήθειας MedGlobal για να εργαστώ εθελοντικά στη Γάζα. Έχω δουλέψει σε άλλες εμπόλεμες ζώνες. Αλλά &al…  pha;υτό που είδα τις επόμενες 10 ημέρες στη Γάζα δεν ήταν πόλεμος - ήταν αφανισμός. Τουλάχιστον 28.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα. Από το Κάιρο, την πρωτεύουσα της Αιγύπτου, οδηγήσαμε 12 ώρες ανατολικά μέχρι τα σύνορα της Ράφα. Περάσαμε χιλιόμετρα σταθμευμένων φορτηγών ανθρωπιστικής βοήθειας γιατί δεν τους επέτρεψαν να εισέλθουν στη Γάζα. Εκτός από την ομάδα μου και άλλα απεσταλμένα μέλη από τα Ηνωμένα Έθνη και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, υπήρχαν πολύ λίγοι άλλοι εκεί. Η είσοδος στη νότια Γάζα στις 29 Ιανουαρίου, όπου πολλοί έχουν εγκαταλείψει το βορρά, ένιωσα σαν τις πρώτες σελίδες ενός δυστοπικού μυθιστορήματος. Τα αυτιά μας ήταν μουδιασμένα από το συνεχές βουητό από αυτά που μου είπαν ότι ήταν τα drones παρακολούθησης που έκαναν συνεχώς κύκλους. Οι μύτες μας κατακλύζονταν από τη δυσοσμία 1 εκατομμυρίου εκτοπισμένων ανθρώπων που ζουν σε κοντινή απόσταση χωρίς επαρκή υγιεινή. Τα μάτια μας χάθηκαν στη θάλασσα των σκηνών. Μείναμε σε έναν ξενώνα στη Ράφα. Το πρώτο μας βράδυ ήταν κρύο και πολλοί από εμάς δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Σταθήκαμε στο μπαλκόνι ακούγοντας τις βόμβες και βλέποντας τον καπνό να ανεβαίνει από το Khan Yunis. Σε μια περίπτωση, μια χούφτα παιδιά, όλα περίπου ηλικίας 5 έως 8 ετών, μεταφέρθηκαν στα επείγοντα από τους γονείς τους. Όλοι είχαν βολές ελεύθερου σκοπευτή στο κεφάλι. Αυτές οι οικογένειες επέστρεφαν στα σπίτια τους στο Khan Yunis, περίπου 2,5 μίλια μακριά από το νοσοκομείο, μετά την απόσυρση των ισραηλινών αρμάτων μάχης. Αλλά οι ελεύθεροι σκοπευτές προφανώς έμειναν πίσω. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν επέζησε. Την τελευταία μου μέρα, καθώς επέστρεψα στον ξενώνα όπου οι ντόπιοι γνώριζαν ότι έμεναν αλλοδαποί, ένα νεαρό αγόρι έτρεξε και μου έδωσε ένα μικρό δώρο. Ήταν ένας βράχος από την παραλία, με μια αραβική επιγραφή γραμμένη με μαρκαδόρο: «Από τη Γάζα, με αγάπη, παρά τον πόνο». Καθώς στεκόμουν στο μπαλκόνι και κοιτούσα τη Ράφα για τελευταία φορά, μπορούσαμε να ακούσουμε τα drones, τους βομβαρδισμούς και τις εκρήξεις πολυβόλων, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά: Οι ήχοι ήταν πιο δυνατοί, οι εκρήξεις ήταν πιο κοντά. Αυτή την εβδομάδα, οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν σε άλλο μεγάλο νοσοκομείο στη Γάζα και σχεδιάζουν χερσαία επίθεση στη Ράφα. Νιώθω απίστευτα ένοχος που μπόρεσα να φύγω ενώ εκατομμύρια αναγκάζονται να υπομείνουν τον εφιάλτη στη Γάζα. Ως Αμερικανός, σκέφτομαι τους φόρους μας που πληρώνουμε για τα όπλα που πιθανώς τραυμάτισαν τους ασθενείς μου εκεί. Ήδη διωγμένοι από τα σπίτια τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πού αλλού να στραφούν.